هدف از تحقیق حاضر تاثیر سه شیوه تمرینی بر بیان ژن TGFB1 و VASH-1 در بافت بطن چپ رت های ویستار بود. مواد و روشها: 40 سر موش ویستار8 هفته ای با میانگین وزن33+237 گرم در محیطی کنترل شده نگهداری و به صورت تصادفی در5 گروه 8 تایی قرار گرفتند. برنامه های تمرینی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه با شدت مشخص بود. تمرینات هوازی شامل 47 دقیقه دویدن با شدت متوسط VO2MAX 65 % بر روی تردمیل بود. تمرین HITشامل دویدن با سرعت 2 متر در دقیقه با شیب فزاینده بر روی نوار گردان و تمرینات HIIT شامل 4 وهله تناوبی شدید با شدت 90تا 100درصد VO2MAX و چهار وهله تناوبی کم شدت 50 تا 60 درصد VO2MAX انجام شد. گروه کنترل پایه در هفته اول و پس از استقرار تحت جراحی و بافت برداری قرار گرفت گروه های دیگر پس از آخرین جلسه تمرینی تشریح و سپس بافت قلب آن مورد بررسی قرار گرفت. تغییرات برون گروهی توسط آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری0/05 ≥ P مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 1-نتایج نشان می دهد 8 هفته تمرین MIT (001/0 ≥ P)، HIT (001/0≥ P)، HIIT(001/0≥ P) باعث افزایش معنادار بیان TGF-β1در بطن چپ موش های نرویستا ر شد 2-نتایج تحقیق حاضر کاهش معنی دار بیان ژن VASH-1 بین 5 گروه پژوهش نشان می دهد(د(0001/0 (P<. نتیجه گیری: بنظرمیرسد تمرین منظم پتانسیل اثر گذاری در افزایش هایپرتروفی قلب با افزایش TGF-β1 کاهش VASH-1 در رت های نزاد دارد

زمینه: با تولد کودک معلول، والدین با چالش­ های بسیاری مواجه می ­شوند. به طور کلی مادرانی که کودک معلول دارند در مقایسه با مادران کودکان عادی سلامت روان پایین تری دارند. وجود کودک معلول در خانواده سبب بروز مشکلات روانی و عاطفی برای اعضای خانواده به ویژه مادر می شود. این مادران در مقایسه با مادران کودکان عادی از مسائلی مانند سلامت جسمی و روانی خود غافل می­ شوند و این شرایط می ­تواند سبب گوشه گیری و بی­ علاقگی به برقراری رابطه با اطرافیان در آنان شود که پیامد آن بروز افسردگی و به خطرافتادن سلامت روانی مادران است؛ از این رو لزوم توجه به وضعیت روان شناختی مادران دارای فرزند معلول، احساس می­ شود. بر این اساس، هدف پژوهش حاضر تاثیر تمرینات ورزشی (تمرینات چی­ کونگ) بر میزان افسردگی زنان دارای کودک معلول جسمی بود. روش ­­­کار: روش پژوهش حاضر نیمه تجربی (پیش آزمون - پس آزمون) با استفاده از دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. از بین زنان دارای کودکان معلول جسمی بهزیستی شهر تبریز، تعداد 30 نفر از آنها که داوطلب همکاری با طرح بودند و شرایط ورود به مطالعه را داشتند، بصورت در دسترس انتخاب و سپس در 2 گروه 15 نفری (گروه آزمایش: تمرینات چی­ کونگ و گروه کنترل) بطور تصادفی جایگزین شدند. برای گروه آزمایش، تمرینات چی کونگ (10 جلسه؛ 2 جلسه در هفته، 30 تا 40 دقیقه) انجام شد و گروه کنترل آموزشی دریافت نکردند. همه آزمودنی ها پیش از آغاز آموزش و پس از آن پرسشنامه افسردگی بک (فرم کوتاه) را تکمیل کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات افسردگی زنان دارای کودک معلول جسمی در گروه تمرین چی کونگ در مقایسه با گروه کنترل در پس­ آزمون به طور معنی­ داری کاهش یافته بود (p<0/05). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرینات چی کونگ تاثیر مثبت و قابل توجهی بر کاهش افسردگی زنان دارای کودکان معلول جسمی دارد. بنابراین به منظور بهبود سلامت روان زنان دارای فرزند معلول جسمی، تمرینات ورزشی از جمله تمرینات چی کونگ پیشنهاد می­ شود.

مقدمه و اهداف نارساخوانی یک الگوی اختلال یادگیری است که همراه با نقص در تعادل و هماهنگی می باشد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه تأثیر تمرینات اصلاح پاسچر و کاوتورن کوکسی بر ثبات داینامیک و پاسچر نیمه فوقانی کودکان نارساخوان دارای سندرم متقاطع فوقانی بود.مواد و روش ها روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری در این مطالعه دانش آموزان پسر نارساخوان (8 تا 10 ساله) دارای سندرم متقاطع فوقانی بودند. از بین جامعه آماری 30 نفر به طور هدفمند و دردسترس انتخاب و به دو گروه تمرینات اصلاح پاسچر و تمرینات کاوتورن کوکسی تقسیم شدند. ثبات داینامیک با آزمون تعادل Y اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها ابتدا نرمال بودن داده ها و همگنی واریانس ها با استفاده از آزمون شاپیرو ویلک و آزمون F لون بررسی شد و سپس برای بررسی اثرات درون گروهی و مقایسه گروه ها از آزمون آنکوا در سطح 0/05 استفاده شد. یافته ها نتایج حاصل از مقایسه دو برنامه تمرینی در زاویه کایفوز، پاسچر سربه جلو، شانه گرد، تعادل پویا پای غالب، تعادل پویا کل اختلاف معناداری را بین دو گروه نشان داد (0/05≥P). زاویه کایفوز، پاسچر سربه جلو و شانه گرد در گروه تمرینات اصلاحی نسبت به گروه کاوتورن کوکسی به طور معناداری کمتر بود (0/05≥P). تعادل پویا پای غالب و تعادل پویا کل در گروه کاوتورن کوکسی به طور معناداری بهتر از گروه اصلاحی بود (0/05≥P).نتیجه گیری مقایسه تمرینات اصلاح پاسچر و تمرینات کاوتورن کوکسی اجراشده در این پژوهش نشان داد تمرینات کاوتورن کوکسی تأثیر بیشتری بر بهبود ثبات داینامیک و تمرینات اصلاحی تأثیر بیشتری بر بهبود سندرم متقاطع فوقانی داشته است. بنابراین پیشنهاد می شود برای بهبود تعادل و اصلاح پاسچر کودکان دارای سندرم متقاطع فوقانی، تمرینات اصلاح پاسچر به صورت ترکیبی همراه با تمرینات تعادلی کاوتورن کوکسی در برنامه ورزشی این کودکان قرار گیرد.

اهداف: سندرم متقاطع فوقانی نوعی ناهنجاری سیستم عضلانی اسکلتی می باشدکه منجر به کوتاهی عضلات قدامی و ضعف عضلات گردن و قفسه سینه می شود. از روش های رایج در اصلاح این ناهنجاری، تمرینات اصلاحی است که تاکنون راهکارهای متفاوتی برای اصلاح این ناهنجاری به کار گرفته شده است. باتوجه به فاصله فیزیکی در زمان بیماری های همه گیر و عدم امکان شرکت در برنامه های اصلاح رایج، این سوال وجود دارد که آیا راهکارهای تمرینی از راه دور می تواند همانند تمرینات حضوری تاثیرگذار باشند. مواد و روش ها: طرح تحقیق حاضر به صورت نیمه تجربی بود. در این پژوهش، تعداد 60 نفر زن کارمند دارای سندرم متقاطع فوقانی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 4 گروه قرار گرفتند. گروه آزمایش اول تمرینات اصلاحی را انجام دادند. گروه آزمایش دوم در مدت مشابه برنامه تمرینات بازآموزی وضعیت درست در منزل انجام دادند، گروه سوم تمرینات ترکیبی و گروه چهارم نیز به عنوان کنترل در نظر گرفته شدند. قبل و بعد از مداخله، زاویه سر به جلو، کایفوز و شانه گردشده افراد اندازه گیری شد. از روش آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تی زوجی برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: هر 3 گروه آزمایش تفاوت معناداری در قبل و بعد از مداخله در مورد زاویه سربه جلو، کایفوز و شانه گرد شده نشان دادند (0/05>P). همچنین نتایج نشان داد میزان بهبودی درگروه تمرینات ترکیبی بیشتر از 2 گروه تمرینات منفرد بود. نتیجه گیری: باتوجه به آزمون فرضیه های پژوهش در اثربخشی تمرینات اصلاحی و بازآموزی بر عارضه سندرم متقاطع فوقانی، تمرینات ترکیبی نسبت به تمرینات مستقل اصلاحی و مستقل برنامه بازآموزی اثربخش تر بوده است. بنابراین، به مربیان و متخصصین اصلاحی توصیه می شود که تمرینات اصلاحی تنها در محیط کلینیک انجام نشود و در شرایط محدودیت ها و فاصله گذاری فیزیکی نیز می توان از مزایای تمرینات اصلاحی استفاده کرد.